The demise of the EU, or a new opportunity? Part Deux

Let me rephrase my views like this.


“The bureaucracy is expanding, to meet the needs of the expanding bureaucracy”. This quote by Oscar Wilde remains a truism amongst many opponents of increased integration in the European Union. Certainly, with the batch of new Eastern member states that statement rings true all the more. Twenty seven states are now seeking to maximize their self-interest. From a less pessimistic point of view these states could be seen to join forces in order to assert a competitive position in a global environment at a time when European influence is often dubbed as ‘a waning economic giant’ or ‘a soft power’ at best. An important question is whether or not the increasing bureaucracy and malfunctioning of the EU is caused exactly by those anti-integrationist forces. After the UK failed to establish the industrial policy domain in which the nation would gain significantly by entering the EU, a powerful critique of further EU integration was born. Hence the famously quoted Margaret ‘I want my money back’ Thatcher during the debate on budget rebate and the genuine enmity towards the union of many UK citizens. A few decades later the EU is still struggling with integrationists willing to take the initiative towards a unified union, and opponents with an opposite agenda. However, recent events have proved that a new orientation for the EU is essential if a relapse towards traditional power politics and unilateral policy is to be avoided.

Scrutinizing the efficiency of the EU presents us with a paradox. Advocates of the intergovernmental cooperation model often reject an integrationist approach because the EU is becoming too large, or that it has too little decisiveness. They claim it’s not able to speak out with a strong voice, thus weakening the position of the EU and their respective countries. Therefore it needs to be reduced to a mainly economic partnership that is preferably based on intergovernmental decision making. The first difficulty with this stance is the problem of two-level games whereby country representatives sitting around the international table can’t agree with a rational proposal from an international point of view because it would be impolitic on the domestic level, or vice versa. Secondly, because a large and cultural differing union always has divergent interests the preference for intergovernmental decision-making is evidently a serious drawback in negotiations that require swift and resolute action. It seems that the failings attributed to the EU are precisely caused by the lack of change in the EU.

Let us take a look at why France and The Netherlands voted against the so called EU constitution in 2005. It was partly rejected because of domestic dislike towards the parties supporting the constitution. More importantly however, the EU was widely portrayed as undemocratic, and sovereignty would be lost to a nondescript European Union. The truth is that same constitution would increase the democratic character of the EU, and the decrease of sovereignty was nothing near incorporation into a new state despite the many claims by anti-constitution advocates that their country would become irrelevant.

Meanwhile in the financial crisis the Commission and Barroso have appeared weak and feeble-minded. The President neglected to launch a ‘European initiative’ to revive the collapsing financial system. Nonetheless it is Barroso’s job to act in the Union’s interest and to promote European ‘significance’. In short: the Commission needs to formulate new ideas. Closer examination reveals that Barroso didn’t propose the foundation of a European financial supervisor because the larger European member states disapproved. These countries aren’t too keen on losing tight control over their financial institutions. We now get down to the very root of the issue. The President of the Commission is appointed by the Council composed of state leaders so Barroso is directly dependent on the Council for his reappointment. To what extent can he operate independently? Recent events point out that when it boils down to core issues, it’s still the member state governments who call the shots. Despite the changes implemented since the Maastricht Treaty governments still carry much of the weight as has been demonstrated clearly during the current crisis.

In turn, this process fuels the people who fail to see the value of a more politically unified Europe: as the EU doesn’t take action to solve the crisis, it’s the member states who are required to act on their own. Again this is simply due to the fact that the EU doesn’t get the necessary tools to deal with the problem. The European Central Bank’s most important role is the containment of inflation. It was not conceived to possess jurisdiction over the banking system. It cannot prevent any abuse or disaster from happening whatsoever. This reduces the ECB to an institution that merely patches up imbalances regarding monetary issues. Thus the EU lacks an authoritative voice in financial and monetary matters as much as in the more commonly known 2nd and 3rd pillar judicial and foreign policy domains. Granted, a country like Germany supported an ECB with inflation regulatory powers only because Germany as the largest net contributor by far would bear most of the costs without having much control over her money. Still, the current financial crisis bitterly illustrates the weakness of a union of which the member states refuse to hand over their sovereignty.

The Irish refusal of the Lisbon Treaty in June now gets a whole new dimension. The patchwork that the Lisbon Treaty provides would not solve the problems mentioned above. It would only prepare the EU to remain viable with the introduction of the new eastern member states. Some people voice the opinion that it’s best not to ratify the Treaty since a successor to it will not be compiled for a very long time. Work on a treaty with better provisions should be started instead. One problem there is that the apparent problems have been latently present for a long time. The more they rise to the surface, the more disapproval will be created towards the EU. Ratification of a more ‘integrationist’ treaty would then become even harder than it already was.

This brings us to an essential point. Sovereignty needs to be redefined. The twentieth century has time and time again proven the failure of traditional power politics. Richard Perle, an influential political advisor in the US points out the following: “I do not believe that the United States should be bound by the same rules as the smallest African nation. Life isn't like that”. For years the United States have indeed denounced the same rules that bind the international world. As long as this fundamentally unjust basic assumption defines international policy worldwide, more integration will be impossible. America’s reputation is tarnished, and its influence around the world is slowly waning. Clinging onto power and pursuing self-interest at the expense of others as the essential criterion is counterproductive in the long run. Europeans would do well to bear in mind this conclusion when they belittle the importance of the EU.

A tentative alternative could be that a common ground for a Europe at divergent speeds could be established, in which the Eurogroup takes the initiative towards the European future. These countries would constitute the avant-garde, as opposed to countries like the UK who have been sceptical throughout the years of her membership. Efforts in this direction have been made previously, notably by former Belgian prime minister Guy Verhofstadt. However, in general there had formerly been little enthusiasm for this divergent but unified Europe. Chairman Jean-Claude Juncker of the Eurogroup admitted earlier this year that several of his Eurogroup members didn’t desire any more political unification. In the current situation then, when leaders surely contemplate the lack of decisiveness, this concept might very well find broad support after all. Bernard Bulcke of De Standaard nailed it perfectly when he said that “not so much the inspired thinkers, but crises have always been the engine of European integration”. With the right mindset employed by political leaders in Europe, the crisis could be pivotal for a new direction of the EU after all.

The demise of the EU, or a new opportunity?

The raging financial crisis has plunged the world economy into a likely recession. Just as importantly, it has revealed several striking problems of the current EU’s functioning.

The European Central Bank’s most important role is the containment of inflation. It was not conceived to possess jurisdiction over the banking system. It cannot prevent any abuse or disaster from happening whatsoever. This reduces the ECB to an institution that merely patches up imbalances regarding monetary issues. Thus the EU lacks an authoritative voice in financial and monetary matters as much as in the more commonly known political and foreign policy domains. The current financial crisis illustrates the weakness of a union of which the member states refuse to hand over sovereignty.

The political battle between integrationists and those who oppose it has been a constant feature of EU politics for many years. The former claim the union should streamline its institutions by vesting more power onto the parliament and through the abolishment of unanimous voting in the council. They adhere to these measures on the ground that the union should be granted a stronger and more democratic voice when handling an issue, in order to increase efficiency and democratic credibility while lessening the bureaucracy involved in policy making. Opponents rightly state these changes would harm sovereign power of national states. What’s more is that cultural diversity in a union having attained 27 member states is far too great to be ruled by a politically unified institution. In reality however, the reasons for adopting an integrationist approach or not are often related to past events, country size, cultural, economical, political and even religious predispositions of particular countries or politicians.

A joint reaction from EU states to bail out victims of the crisis is unlikely because banking systems throughout Europe remain different. Countries with a sound banking climate don’t wish to pay for those who lack a proper banking system. In the same vein Germany as the (by far) greatest net contributor to the EU budget is not inclined to acknowledge a broad European plan including the injection of capital in the system as a whole instead of the individual banks. This plan means Germany would bear much of the costs without having control over its money. The same motivation was voiced by Germany when it supported a ECB with inflation regulatory powers only. If the traditionally more integrationist Germans side with the UK, as evidenced in the emergency meeting between the European Union’s four biggest economies this Friday, the end of a unified Europe seems very near.

If a sound centralized financial policy was neglected when the euro was introduced, the acquisition of European banks by other European banks now may prove to do just that. Only recently BNP Paribas bought Fortis, the largest Belgian bank that suffered dramatically in this crisis. The arrival of such pan-European banks could mark a concerted and centralized control over the banking system.

Despite the critique on the ECB, it remains the strongest EU institution in this crisis. For conclusive results an additional effort is necessary. The monetary union should coexist with a true political union. The latter needs to form a counterpoise with the ECB. That is why the summit of the Eurosummit on Sunday is crucial. A common ground for a Europe at divergent speeds could be established, in which the Eurogroup takes the initiative towards the European future by. These countries would constitute the avant-garde, as opposed to countries like the UK that has been sceptical throughout the years of its membership.

Formerly there had been little enthusiasm for this divergent but unified Europe, since several Eurogroup members even didn’t wish for more political unification. In the current situation, when leaders contemplate the lack of decisiveness, this concept might very well ring true after all. Bernard Bulcke, commentator of De Standaard, nailed it perfectly when he said that ‘not so much the inspired thinkers, but crises have always been the engine of European integration’.

In the end this may be an opportunity for a better functioning of the EU after all.




[Note that I wrote this on Sunday 12th of october, before the results of the summit were published in the media]

De enige en onweerlegbare waarheid rond Louis De Cordier en dr. Geryl's expeditie in Hawara onthuld door PI BEYS!

Donderdag 9 oktober werd op het weelderige domein van de Isel foundation naar tweemaandelijkse gewoonte een receptie gehouden ter ere van de publicatie van de nieuwste editie van het kunstblad Isel. Een blik op de cover leerde mij dat de redactie een artikel had gewijd aan ene zekere Louis De Cordier, ons allemaal welbekend dankzij de reportage van Knack eind augustus. En wie zou er naast een horde parmantig opgetutte taarten uit de high society en enkele wanhopig naar sponsors zoekende kunstenaars op die happening opdagen? De Cordier in eigen persoon, en dan nog vergezeld van zijn kompaan dr. Geryl!

Een uitgelezen kans om de twee illustere figuren te observeren, luistervinken, ja zelfs een kruisverhoor af te leggen. Aldus trok ik een vers hemd en degelijke vest aan en zette ik m’n pseudo-hippe bril aan om de ware aard van hun bedoelingen te ontdekken.

Eenmaal aangekomen bleek mijn vooringenomenheid te beantwoorden aan het klassieke cliché van de kunstwereld: een weelde aan totaal overprijsde maar vooral onbegrijpelijke kunstobjecten was te bezichtigen voor het publiek. Dat bestond zoals vermoed voor een groot stuk uit cultureel aangelegde vrouwen die duidelijk hun echtgenoten hadden meegesleurd naar deze sociale gebeurtenis. Want zoals de meeste recepties was dat vooral de teneur. Netwerken en small-talk uitkramen zonder een echt zinnig gesprek te hebben is nu eenmaal des mens.

Na enkele glaasjes champagne geserveerd door enkele (overigens vrij aantrekkelijke) jonge serveersters begaf ik mij naar De Cordiers kamer, die volledig gedomineerd werd door een in het licht badende Golden Sun Disk. Uiteindelijk lukte het me om hem te strikken voor enkele vraagjes. Hoewel vraagjes… Mezelf voorstellen als iemand die archeologie gestudeerd had was al genoeg om hem in een spraakwaterval om te toveren.

De algemeenheden die hij te verkondigen had zijn bekend dus die zal ik maar overslagen. Het begon interessanter te worden toen hij zei dat hij geïnspireerd is door kosmische radiogolven, en dat die in feite zijn hele carrière en bij elk werk van zijn hand van belang zijn. Een kijkje op www.louisdecordier.be kan dat misschien verduidelijken. Het is zo dat zijn kunst steevast een functionele kant moet hebben. Zonder daar teveel op in te gaan wil ik enkel vermelden dat het project in Hawara aansloot bij zijn kosmische theorieën dankzij het geofysisch onderzoek, die als het ware een link vormde tussen zijn interesse in de fysische wetenschap en zijn passie voor mythische of eerder mysterieuze oude culturen. Hij gaf openlijk toe dat het project en de bezigheid an sich de feitelijke prioriteit hadden. Het resultaat van de scans is in zekere zin een bijkomstigheid dat in mindere mate bijdraagt tot het geheel. Dit standpunt blijkt dan ook uit zijn verklaring dat het meegenomen is als er iets onder de plaat ligt; maar is dat niet het geval: tant pis. Ik kreeg de indruk dat hij dus zelf niet helemaal overtuigd was. Dat hoorde ik ook al toen hij eens op StuBru een radio-interview gaf aan Siska Schoeters. Al was het gesprek dankzij de bedroevende bijdrage van Siska helaas van weinig belang (don’t ask), toch zei hij dat hij zelf een beetje verrast was rond de commotie errond en dat het nogal ‘snel’ ging. Mijn punt is: het resultaat dient voor hem als het ware de methode, terwijl archeologen het weleens andersom durven te zien.

Soit, hij had zich wel wat in de kwestie verdiept, naar zijn zeggen was hij er al een tweetal jaar mee bezig. Alleszins meer dan ik (en dat mag ook wel!), want hij wist wel een aantal aannemelijke feiten te vertellen. Mijn nekharen rezen echter ten berge toen hij begon over het belang en der herkomst van het labyrint. Niet toevallig ook een van de meer onsamenhangende episodes uit zijn betoog.

Hij beweerde dus dat de kennis die uit het labyrint zou gehaald kunnen worden afkomstig is van een beschaving van voor de laatste ijstijd, waar geen sporen meer van te vinden zijn. Leek me nogal vreemd dat er van een ontwikkelde beschaving geen sporen meer zouden te vinden zijn, terwijl er genoeg prehistorische vondsten uit de pre-ijstijd bekend zijn, maar goed. De astronomische kennis van de Egyptenaren zou dus aan hen te wijten zijn, die delen van hun kennis zouden verspreid hebben en op de een of andere wijze bij de Nijlbewoners terecht zijn gekomen. Het geloof daarin had hij dus van de befaamde dr. Geryl en ik geloof dat hij hem echt bewonderde. Hij deed er alleszins nogal lyrisch over. Daarom ging ik eens met de man praten.

Een vrij antipathieke en nogal wereldvreemde kerel to say the least. Toen ik hem vroeg in welke mate hij samenwerkte met De Cordier en wie het project echt in handen heeft zei hij: helemaal, wij doen en bespreken alles samen. Toen wist ik al een beetje hoe laat het was natuurlijk. Toch zijn de beweegredenen van de twee niet helemaal hetzelfde. De Cordier is vooral in de zoektocht en zijn kunst geïnteresseerd. Hij is volgens mij oprecht, en heeft denk ik geen verkeerde bedoelingen. Het kan best zijn dat het geofysisch onderzoek iets oplevert. Ik neem wel aan dat die Egyptenaren wel degelijk onderzoek doen. Die Geryl daarentegen. Holy ****. Die vent is enkel geïnteresseerd om zijn etherisch gewauwel meer kracht bij te zetten door zijn end-of-time theorieën te spijzen.

Wat blijkt nu? Ze willen het water wegpompen, en dan een proefsleuf trekken om een kijkje te nemen, maar daar is geld voor nodig. Het geld van de voorbije expeditie - een € 40 000 - is geheel opgesoupeerd. Daarom hebben ze sponsors nodig, want je kan niet altijd een stel Sun Disks verkopen als je in geldnood zit. Ze moeten dus flink wat media aandacht krijgen om die sponsors aan te trekken. Volgens Geryl is dat in eerste instantie de Egyptische overheid of dienst voor archeologie, enfin iets van die strekking, en wellicht ook giften van private personen, UNESCO en what not. Daar begint bij mij een belletje te rinkelen, want zonder een grootse ontdekking zouden ze wellicht geen geld kunnen rapen voor verder onderzoek. Vooral omdat op de site www.mataha.org nog altijd geen scans te zien zijn. Het is in dat opzicht wel bizar dat De Cordier stelde dat die op de site stonden, en dat Geryl dacht dat die er wel opstonden, maar dat hij het niet zeker wist (qué?!!).

Omdat het resultaat van hun eerdere scans te korrelig is moeten ze een tweede scan uitvoeren en het water wegpompen. Is het resultaat gewoon te wazig om zekerheid te hebben? We weten het niet want ze worden niet gepubliceerd. Waarom?

The shit really gets crazy als Geryl begint over zijn geofysische scan van het Giza plateau in 2006. Hij werkte samen met een team Polen en de Egyptenaren van NRIAG. Volgens de goede man had hij het graf van Cheops gevonden. Welteverstaan, het 2de graf van Cheops, het echte dus. Blijkbaar was die grafkamer van behoorlijke afmetingen. Hij zei iets van een 20 meter breed en 30 meter hoog, wat geenszins klein bier is. Ik vroeg hem daarop wanneer of waar dat gepubliceerd was, want daar had ik niks van gehoord. Hij vervolgde dat die specifieke vondst niet gepubliceerd was dankzij ruzie tussen de Polen de Egyptenaren van het NRIAG (een algemeen onderzoek zelf is wel door NRIAG gepubliceerd, maar de site ligt plat momenteel). De polen hadden namelijk bij hun terugkomst in eigen land gelekt over het onderzoek (wel niets van gehoord maar kom) voordat het in Egypte was gepubliceerd, en dat zou blijkbaar de kop kunnen kosten van niemand minder dan… dr. Abbas. Daarom kan het niet gepubliceerd worden, want niemand wil zijn kop zien rollen. Dit belet hem niet om in 2008 weer met Abbas samen te werken. Uiteraard. Maar hoera ende jochei, er is een oplossing! Het zou wel kunnen gepubliceerd worden door een nieuw onderzoek te doen! Nu wil het toeval dat in Hawara een project loopt waar veel centjes en street cred in de hoods of Egyptian archaeology kan verworven worden. Een samenloop van omstandigheden? I don’t think so. Geryl kent naar eigen zeggen De Cordier al anderhalf jaar, terwijl De Cordier al een tweetal jaar onderzoek deed. Geryl heeft de kunstenaar ook geintroduceerd bij zijn makkers bij NRIAG, en heeft hem ook mals gemaakt voor zijn fantastische theorieën, die nu eenmaal makkelijk ingang vonden bij een kerel die een interesse had in oude culturen, mythes, raadsels en het onbekende. Uit de manier waarop De Cordier naar hem verwees dacht ik instinctmatig dat Geryl hem in zijne zak had. Ik geloof echt dat Geryl in hem een werktuig ziet voor zijn eigen doeleinden.

Om te eindigen: hij was er zeker van dat hij het had gevonden in giza, maarja, hoe kunt men zeker zijn met een GPR scan? Enfin, de site van NRIAG waar het rapport op staat is down momenteel, maar op andere sites met interviews staat niets echt dat op bewijs lijkt, en de Polen hebben geen toestemming gekregen om opgravingen te doen wat misschien al aan teken aan de wand is. Eventueel was dat onderzoek niet wat hij uiteindelijk voor ogen had, want toen al zei hij dat zijn doel - de heilige kennis - in het labyrint te vinden was, en daar heeft hij een uiterst geschikte pion voor gevonden: De Cordier.

Ps: Geryl geloofde echt wat hij zei. Ik kan dat wel appreciëren, maar ik voelde toch een soort onbehagen van zijnentwege toen ik hem bepaalde vragen begon te stellen. Op het einde wou hij er toch vanaf zijn… Ik vraag me alleszins af hoe hij zou reageren als uiteindelijk blijkt dat de feiten hun theorieën niet staven. Ik heb zo’n vermoeden dat het bij zijn scan in giza het geval was, en dat hij er niet al teveel in detail wou over vertellen tegen een non-believer zoals ik. Gelukkig waren er genoeg dametjes en ‘belangrijke’ mensen die nietsvermoedend en vol beate verwondering konden opkijken naar het ego van de Belgische redder des vaderlands… binnen vier jaar toch, als we allemaal dingen naar een plaatsje in zijn Peruviaanse bunker.

The war on intellectualism

After the war on drugs, the war on terror, the war on sanity and the war on common sense US politics have reached an all-time low. The lack of nuance in the public debate is mind-numbing yet not very surprising. It's politics, and candidates have to appeal to a wide range of people right? But now politicians have notched it up and took it to a whole new level.

After watching the vice-presidential debate between Joseph Biden (D), who quite well in my biased opinion (:p), and Sarah Palin (R), I stumbled upon a post by Waymon Hudson.

Aptly titled The war on intellectualism, Hudson presents a few insightful methods by which McCain/Palin and their cronies are twisting the debate into their favour: being intelligent appears to be a liability these days.

"It seems there is a new threat to our country- an insidious danger that is seeping into our homes and everyday lives that must be stopped at any cost. That threat is intellectualism.

We have heard the some of the buzzwords of this political season- Folksy, Joe Six-pack, Elitist, and Arugula Eating. It seems the new "culture war" or wedge issue is intelligence. The Vice-Presidential debate only solidified the lines in this war. On one side, you had Palin- full of "folksy charm" and "you betcha" language. Then you had Biden, who had a command of the issues, but was called "boring" and (gasp!) "professorial" by the pundits.

Is this the point we have come to in our country? Do we really think that having knowledge about an issue is a liability? Have we learned nothing from the past eight years about voting for the person you "want to have a beer with"? Is being smart or intellectually curious a bad thing?

It seems the war is on and the Republicans have launched another surge strategy.

I have been absolutely dumbfounded as I have watched the level of discourse (and the ensuing media coverage) in this political season. There has always been a level of "east coast intellectual" bashing from the right, but this cycle it has been raised to a completely new level.

We have seen McCain release vapid attack ad after attack ad about "celebrity", all the while being devoid of any facts or issues. We have seen Palin stumble through interviews, to the point of not even being able to name any newspapers she reads (very reminiscent of George W Bush, who famously said he doesn't read). The media even praised Palin in the debate for being "down to earth" and a "breath of fresh air.

"How is dumbing down our country a breath of fresh air? Lowering the discourse to these levels (Paris Hilton, hockey moms, and lipstick- oh my!) has been staggering and disheartening to watch.

The war has not only been waged by promoting the "Joe Six-pack" quality (a term that makes my skin crawl and sounds incredibly offensive) of McCain and Palin, however. They GOP has taken to throwing around charges of elitism, arugula eating, latte and martini drinking to show how Obama and Biden- and by extension all Democrats- are "out of touch" with "real" Americans. It's an amazing argument- by being too smart and thoughtful on issues, they just don't understand anything. Want proof? They eat fancy salad and drink coffee.

It is also constantly being said that both Obama and Biden are too "professorial", as if being an intelligent leader is a weakness. Professors are people who KNOW THINGS and can lead and teach others. How is that an insult? They simply know too much to be the leaders of the free world? All those pesky details floating around in their heads makes it impossible for them to lead? Huh?

How did we get here? I certainly don't want just any old Average Joe to lead our country. I want someone who knows facts and issues. And if they don't know something, I want someone with the intellectual curiosity to learn and find out! Pick up a newspaper, get online, and surround yourself with other intelligent people. Yet McCain can't use the internet and Palin can't name a paper she reads. Where is the intellectualism to be a true leader in this time of trouble in our country?

Let me be clear- I don't care if politicians don't seem "fun" or "folksy"- I don't want to have a beer with them. I want them to lead. "Going with your gut" is not a viable option for this level of leadership. Quick sound bites or catch phrases don't make you a good leader. I don't care if you can hunt, were in the PTA, or wink at me- I want you to be educated about the issues facing our country.

Intellectualism is a quality we want in a leader. I would rather have someone who might be a bit dry and heavy on the facts than someone who is folksy and dead wrong any day.

But hey, what do I know? Maybe I'll just stick to eating my elitist arugula salad and reading."